Η απόφαση

‘’...Bλέποντες τόν εαυτόν μας, τό στράτευμα καί τούς πολίτας, εν γένει μικρούς καί μεγάλους παρ ελπίδα εστερημένους από όλα τά κατεπείγοντα αναγκαία τής ζωής πρό 40 ημέρας καί ότι επληρώσαμεν τά χρέη μας ως πιστοί στρατιώται τής πατρίδος εις στενήν πολιορκίαν ταύτην καί ότι, εάν μίαν ημέραν υπομείνωμεν περισσότερον, θέλομεν αποθάνει όρθιοι εις τούς δρόμους όλοι.. Θεωρούντες εκ τού άλλου ότι μάς εξέλιπεν κάθε ελπίς βοηθείας καί προμηθείας τόσον από τήν θάλασσαν καθώς καί από τήν ξηράν, ώστε νά δυνηθώμεν νά βαστάξωμεν, ενώ ευρισκόμεθα νικηταί τού εχθρού, αποφασίσαμεν ομοφώνως: H έξοδος μας νά γίνη βράδυ εις τάς δύο ώρας τής νυκτός 10 Aπριλίου, ημέρα Σάββατον καί ξημερώνοντας τών Bαϊων, κατά τό εξής σχέδιον, ή ελθη ή δέν έλθη βοήθεια...

Eν Mισολογγίω 10 Aπριλίου 1826.‘’

Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2014

Κλέφτικος Νταϊφάς - Το αξίωμα του καπετάνιου





ΤΟ ΑΞΙΩΜΑ ΤΟΥ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΥ

Το αξίωμα του καπετάνιου,είτε αιρετο είτε κληρονομικό, διατήρησε αίγλη και λαμπρότητα. Η ανακήρυξη ενός παλληκαριού σε καπετάνιο ακολουθούσε έαν εορταστικό τυπικό και τελείτο με επισημότητα που παρέπεμπε στις βυζαντινές δόξες του παρελθόντος τηρουμένων βεβαία των αναλογιών.

Την ημέρα της ανακύρηξης, συνήθως Κυριακή ή εορτή οι άνδρες του ένοπλου σώματος συγκεντρώνονταν στο μεγαλύτερο χωρίο του αρματολικίου(κεφαλοχώρι).
Παρατάσσοταν εν είδει τιμητικού αγήματος με πλήρη πολεμική εξάρτυση σε περίοπτο σημείο στην πλατεία του χωριού ή μπροστά στην εκκλησία. Δίπλα στους ενόπλους στέκονταν οι δημογέροντες και οι προεστοί και πιο πίσω οι χωρικοί. Στο έδαφος, σε  σημείο που να βλέπουν όλοι, άπλωναν την κάπα την οποία θα λάμβανε ο νέος καπετάνιος. Η κάπα συμβόλιζε την εξουσία που αυτός πλέον αναλάμβανε και ήταν πάντα περίτεχνα διακοσμημένη και κεντημένη (Σε διάφορα λαογραφικά μουσεία και αλλού έχουν διασωθεί και εκτίθενται κάπες καπετάνιων πραγματικά αριστουργήματα τέχνης).

Η διαδικασία ανακύρηξης συνεχιζόταν ως εξής: ο νέος καπετάνιος καθόταν με σταυρωμένα τα πόδια επάνω στην κάπα. Το πρωτοπαλλήκαρο και τρείς ακόμα άνδρες έπιαναν γερά την κάπα, ένας σε κάθε γωνία. Την σήκωναν στον αέρα, μαζί με τον καπετάνιο,τρεις φορές συνεχόμενα. Οι παρευρισκόμενοι ξεσπούσαν σε σε πανηγυρισμούς φωνάζοντας «άξιος» και οι παπάδες ευλογούσαν. Οι παρατεταγμένοι άνδρες πυροβολούσαν τμηματικά στον αέρα. Στην συνέχεια περνούσαν όλοι μπροστά απο τον καπετάνιο, ένας ένας, δίνοντας του την ίδια πάντα ευχή: « να πάει απο βόλι», να μη πεθάνει απο γεράματα και απο φυσικό θάνατο. Ακολουθούσε γλέντι με φαγητό ,τραγούδι και χορό.

 Αρματολοί & Κλέφτες – Οι πολεμιστές του σκλαβομένου γένους

‘’ Οι δε Μεσολογγίται εις όλον το διάστημα της πολιορκίας έδωκαν άπειρα δείγματα της καρτερίας και γενναιοψυχίας των , διότι ήταν εκ των πρώτων, όπου να ριψοκινδυνεύουν , οι πρώτοι εις τας μάχας και όπου ηρίστευον ελάμβαναν μόνοι σχεδόν και πάντοντε μέρος εις τας εξόδους , αφήνοντες κατά ταύτας τους πλειότερους νεκρούς και επέστρεφαν με τους περισσότερους τραυματίας. Εφύλαττον δε πάντοτε τας πλέον επικινδύνους θέσεις και ως πυροβολισταί εις τα κανονοστάσια και με τα τουφέκια εστέκοντο εις τας επάλξεις ’’ ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΣΠΥΡΟΜΗΛΙΟΣ

'' Ζαρκαδοπαφίλια έλεγε τους Βαλτινούς γιατί φορούσανε πολλά και πλούσια αργυροχρυσωμένα στολίδια (χα’ι’μαλία , τσαπράζια , γατζούδια και τοκάδες) στα στήθια , στα ποδάρια , στο σελάχι κι’ απάνου στ’ άρματα μοιάζοντας με τα ζαρκάδια που τα ημέρωναν οι παλιοί Αρματωλοί και τα σέρνανε μαρτίνια στολισμένα με πολλά παφίλια '' - ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΑ’Ι’ΣΚΑΚΗΣ

«Μεγάθυμοι» και «Μενεχάρμαι» - ΌΜΗΡΟΣ