‘’…..Η Φρουρά είχεν συνειθίσει να βαστά το
τζαπί , το φκυάρι μαζί και το ντουφέκι εις στο χέρι. Ότι ημπορούσε να δίδη
άνεσιν εις τον εαυτόν της, ήτον να τρέχη από τον πόλεμο εις την εργασίαν, και
από την εργασίαν εις τον πολεμον. Ιδού η διασκέδασις των , και με το σπαθί εις
την μέσην ή το γιαταγάνι εις το ζωνάρι, μα ζί με ταις πιστόλαις να έχη σιμά το
πετζί(τομάρι) να ζυμώνη και να ψήνη το ψωμί , το γουδί δια την σκορδαλιάν
του(να δροσίζεται), τέλος να μαγειρευή κανένα ψαράκι, όλα αυτά να τα κάμνη εις
την θέσιν του όπου ευρισκετο, και νύκτα ημέρα ακούραστος να εργάζεται.
Αξιωματικοί και στρατιώται
αμίμητοι δια την καρτερίαν, αμίμητοι δια την αφοβίαν, αμίμητοι δια την
κακοπάθειαν και κόπους, αμίμητοι δια την
ομόνιαν των τότες, δεν ήκευρεν με τι να
τους παρομοιάση κανεις. Ημπορούσες να τους παρομοιάσης με τα πλέον άγρια ζώα ,
τα πλέον τρομερά και σκληρά , την ώραν του πολέμου με τους εχθρούς και με
αγγέλους εις τας αναμεταξύ των σχέσεις
Δεμένα τα μανίκια των
υποκαμίσων των όπισθεν εις ταις πλάταις, με τους βραχίονες έξω, τρέχοντες να
δώσουν βοήθειαν όπου ακούγετο αυξανόμενος ο πόλεμος, έτρεχαν ώσαν τυφλοί εις
την φωτιά. Αυτός ήτον ο χαρακτήρ των ο πολέμικός……
‘’
Η παραμικρά δραστηριότης να
ακολουθούσεν , ως προς τον ντουφεκισμόν εις κανένα των προμαχώνων , άφηναν όλοι
τα γουδιά τους, τους τεντζερέδες , τα πετζιά, την καλύβα , την κάπα, και
έτρεχαν αφρισμένοι , να πιουν εχθρικόν αίμα.
Οι τοποθετημένοι π.χ. εις
εκείνον τον προμαχώνα, μόλις πυροβολούσαν τον πρώτον, και πλέον η συρροή δεν τους
έδιδεν αράδα να πυροβολήσουν κατά των εχθρών. Παύοντας ο δραστήριος πόλεμος , εδιηγείτο ο
καθείς τα παράξενα της συμπλοκής, άλλος εδώ γελούσεν , άλλος χόρευεν , και επειδή οι Τούρκοι ήτον
τόσον πλησίον και τα άκουγον , η ευθυμία των εσκλήρυνεν , και λύσσιαζαν
περισσότερο , από την μανία των. ‘’
ΝΙΚΟΛΑΟΥ Κ. ΚΑΣΟΜΟΥΛΗ , Ενθυμήματα Στρατιωτικά της Επανάστασης Των
Ελλήνων 1821- 1833.
