Οι κλέφτες και οι αρματωλοί είχαν Α’ τάξιν. Η αξιότης του. Β’ τάξιν. Γ’ τάξιν. Δ οι ψυχογυοί.

  

 ‘‘ Οι πρώτοι αξιωματικοί εγίνοντο δια την ανδρίαν των ή δια την φρόνησίν των, ο μισθός των όταν ήσαν αρματωλοί, το μοίρασμα των καφύρων όταν ήσαν κλέπται, εδίδοντο και βραβεία εις τους αριστεύντας.   Όταν έσφαλλον ήτον το κόψιμον των μαλιών, το ξαρμάτωμα. Σέβας προς τας γυναίκας. Έδιωχναν όποιος ήθελα να βιάσει καμμία γυναίκα, παιχνίδια, ταμπουράδες, πηδήματα, χορούς, τραγούδια ηρωικά, ταις αμάδες. Τα τραγούδια τα έκαμναν οι χωριάτες , οι στραβοί με ταις λύραις, τα τραγούδια ήσαν εφημερίδες στρατιωτικαίς.

 Τ’ αρματά τους ήταν πιστόλαις, χαρπί(μεδουλάρι), σπαθιά ζωστά, ζάβες σ’ τα ποδάρια, τον χειμώνα έβαζαν θώρακας(τζαπράσια), κουμπιά μεγάλα εις τα γελεκια.

Τα Καπετανάτα διεδίδονταν εις τους υιούς, εις τον αξιώτερο και όχι εις τον πρωτότοκο. Η σημαία μου ήτον ένα Χ καθώς και η Ρώσσικη σημαία. Τα Μοναστήρια τους εβοηθούσαν, οι γεωργοί και οι ποιμένες έδιναν είδησι εις τους κλέπτας, ζωοτροφίας και πολεμοφόδια. Όταν εις τον πόλεμον ελαβώνετο κανένας βαρέως και δεν ημπορούσαν να τον πάρουν, τον εφιλούσαν και έπειτα το έκοφταν το κεφάλι  Απο 36 πρωτοξαδέλφια, μόνο 8 εγλύτωσαν, οι άλλοι εχάθηκαν όλοι, δεν είναι διάσυλο, όπους δεν είναι θαμένος Κολοκοτρώνης, χωριστά τα δευτεροξαδέρφια, θείοι και λοιποί φίλοι χαυμενοι.Το, κλέφτης ήτον καύχημα έλεγες είμαι κλέφτης, και η ευχή των πατέρων ενός παιδιού ήτον να γίνη κλέφτης. Το κλέφτης εβγήκε απο την εξουσία. Εις του Πατρός μου τον καιρό ήτον ιερό πράγμα να πειράξουν Έλληνα. Και όταν οι κλέπται ήρχοντο σε συμπλοκή με τους Τούρκους, όλοι οι γεωργοί άφιναν το ζευγάρι, και επάγαιναν να βοηθήσουν τους κλέπταις, εις τας ημέρας επειράζοντο και Ελληνες ομοφρονούντες με τους Τούρκους. Ότν ήλθε ο Ανδρούτζος πατέρας του Οδυσσέως εγνωρίσθηκα εις την Μάνη, και τον εσυντρόφευσα έως την Κόρινθο. Εις τον κατατρεγμόμας, δια 15 ημέραις ούτε εκοιμόμεθα ούτε ετρώγαμε, εσώσαμε τα φουσέκια κάθεμέρα πόλεμο....’’

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ Θ. ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ ΓΙΑ  ΤΟΥΣ ΚΛΕΦΤΕΣ (ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥ  ΟΠΩΣ ΤΑ ΥΠΑΓΟΡΕΥΣΕ ΣΤΟΝ Γ. ΤΕΡΤΣΕΤΗ.)

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΦΟΡΕΣΙΑΣ ΤΩΝ ΚΛΕΦΤΑΡΜΑΤΟΛΩΝ ΣΤΗΝ ΔΥΤΙΚΗ ΣΤΕΡΕΑ ΕΛΛΑΔΑ

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΦΟΡΕΣΙΑΣ ΤΩΝ ΚΛΕΦΤΑΡΜΑΤΟΛΩΝ ΣΤΗΝ ΔΥΤΙΚΗ ΣΤΕΡΕΑ ΕΛΛΑΔΑ

«Τον μέγα κορμό περιέβαλλον το γελέκι και το μεϊντάνι με τις δυο αράδες κουμπιά τα μαλαματωμένα και επ’ αυτών ο ντουλαμάς (επανωφόριον) ως τα μεϊντανογέλεκα, κεντημένος και αυτός με μέταξαν ή και χρυσόν. Το επί της κεφαλής φέσιον περιέδενε το χρυσοκέντητον πόσι, η φουστανέλλα ήτο κοντή, τάς χαλυβδίνας κνήμας περιέβαλλον βλαχόκαλτσες, μάλλιναι λευκαί περικνημίδαι των Αγράφων, υποδήματα δε έφερον πλεκτά τσαρούχια. Έπειτα τα τσαπράζια. Επάνω εις το πλατύ στήθος το κουστέκι θηλυκωμένον εις τα τέσσερα άκρα του στήθους με τριγωνικά θηλυκωτάρια φέροντα τον δικέφαλον της ελληνικής αυτοκρατορίας αετόν και εις το κέντρον του στήθους δι’ αλύσεων έχον εξηρτημένην τετράγωνον ή στρογγυλήν πλάκα, φέρουσαν τον τροπαιοφόρον άγιον Γεώργιον. Εξαρτώμενα διά διπλών αλύσεων εκρέμαντο προς την αριστεράν πλευράν το χαϊμαλί φέρον ωσαύτως παράστασιν του αγίου Γεωργίου ή του αγίου Δημητρίου και εντός τίμιον ξύλον και προς την δεξιάν ο κυρτός σουγιάς. Την μέσην περιέζωνε χρυσοκέντητον σελάχι, από δε του λωρίου του σελαχιού όπισθεν εξηρτώντο δυο παλάσκες με παράστασιν της Παρθένου Αθηνάς, περιέχουσαι φυσέκια του τουφεκίου, αριστερά το φυσεκλίκι με φυσέκια διά τάς πιστόλας, δεξιά η θήκη διά τάς τσακμακόπετρας και το περιέχον τον δι’ άλειμμα των όπλων μυελόν μεδουλάρι. Αριστερά του σώματος προς τον μηρόν, περασμένα εις μικρότερα λωρία εις δύο ή τρεις σειράς εκρέμαντο τα στρογγυλά ή ρομβοειδή γαντζούδια (ή τοκάδες). Δύο δε όμοια γαντζούδια εκάλυπτον τάς επιγονατίδας. Το γιλέκι επί του στομάχου εθηλυκώνετο με κουμποθηλιές και τα τσαρούχια εδένοντο με τσαρουχοτοκάδες. Ταύτα ήσαν τα τσαπράζια, όλα αργυρά και σαγβατλίδικα έχοντα δηλαδή τάς παραστάσεις ουχί αναγλύφους αλλά με σαγβάτι. Όπλα δε έφεραν εις το σελάχι δυο πιστόλες με λαβήν και παφίλια αργυρά, και το χαρμπί με λαβήν αργυράν, εγχειρίδιον ού η θήκη ήτο χρήσιμος διά την γόμωσιν των πιστολιών»

Ζήσιος Κ., «Νικοτσάρας», Πρακτικά της Εταιρείας των Φίλων του Λαού.