Η απόφαση

‘’...Bλέποντες τόν εαυτόν μας, τό στράτευμα καί τούς πολίτας, εν γένει μικρούς καί μεγάλους παρ ελπίδα εστερημένους από όλα τά κατεπείγοντα αναγκαία τής ζωής πρό 40 ημέρας καί ότι επληρώσαμεν τά χρέη μας ως πιστοί στρατιώται τής πατρίδος εις στενήν πολιορκίαν ταύτην καί ότι, εάν μίαν ημέραν υπομείνωμεν περισσότερον, θέλομεν αποθάνει όρθιοι εις τούς δρόμους όλοι.. Θεωρούντες εκ τού άλλου ότι μάς εξέλιπεν κάθε ελπίς βοηθείας καί προμηθείας τόσον από τήν θάλασσαν καθώς καί από τήν ξηράν, ώστε νά δυνηθώμεν νά βαστάξωμεν, ενώ ευρισκόμεθα νικηταί τού εχθρού, αποφασίσαμεν ομοφώνως: H έξοδος μας νά γίνη βράδυ εις τάς δύο ώρας τής νυκτός 10 Aπριλίου, ημέρα Σάββατον καί ξημερώνοντας τών Bαϊων, κατά τό εξής σχέδιον, ή ελθη ή δέν έλθη βοήθεια...

Eν Mισολογγίω 10 Aπριλίου 1826.‘’

Εξοδίτες


ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΓΚΟΡΠΑ

ΓΚΟΡΠΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ  από το Μεσολόγγι.  (Α.Μ. 14.947  , Ν.Μ. 4.734 ).
Υπο τις οδηγίες διαφόρων αξιωματικών και κυρίως του Μήτρου Δεληγιώργη και Αθανασίου Ραζηκότσικα, πήρε μέρος στην επανάσταση από την αρχή, διακριθείς  στις πολιορκίες του Μεσολογγίου επικεφαλής μάλιστα 10 έως 20 στρατιωτών, εκτελών χρέη πυροβολιστού  , υπερασπισθείς το πυροβολοστάσιον  μετά γενναιότητος, στην θέση Παναγιά. Παρευρέθηκε επίσης στην ανεπανάληπτη μάχη της Κλείσοβας στις 25 Μαρτίου του 1826. Ακόμα πήρε μέρος και σε άλλες μάχες σε διάφορες θέσεις. Στη διάρκεια της τελευταίας πολιορκίας του Μεσολογγίου από τον Κιουταχή , εστάλη από τους Δεληγιώργη και Παπαδιαμαντόπουλο με πλοίο στις Σκρόφες και έφερε τροφές , ενώ ολογυρά του υπήρχαν τούρκικα πλοία . Κατά την εκτέλεση αυτής της εντολής εκινδύνεψε πραγματικά η ζωή του και ετραυματίσθη. 
Κατά την έξοδο της φρουράς του Μεσολογγίου στις 10 Απριλίου 1826, εξήλθε με την υπόλοιπη φρουρά , απωλέσας ολόκληρον την περιουσίαν του κινητή και ακίνητη. Καταστράφηκε το ελαιοστάσιο του, σταφιδάμπελος , αμπέλια και η οικία του τουλάχιστον 20.000 δραχμών. Η επιτροπή τον κατέταξε στην Δέυτερη Τάξη των Υπαξιωματικών

ΓΚΟΡΠΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ  από το Μεσολόγγι. 
Υπό της οδηγίες του Μήτρου Δεληγιώργη υπηρέτησε επί 11 μήνες ως πυροβολιστής  στρατιώτης στην διάρκεια της δεύτερης πολιορκίας του Μεσολογγίου στο κανονοστάσιο Νο 11. Έπεσε μαχόμενος κατά την ηρωική έξοδο της φρουράς.

ΓΚΟΡΠΑΣ ΘΑΝΑΣΗΣ  από το Μεσολόγγι. 
Υπο της οδηγίες του Μήτρου Δεληγιώργη  επί 13 μήνες υπήρξε από τους γενναίους υπερασπιστές της Ιερής Πόλεως , υπηρετήσας ως Μπουλουκτσής (Αξιωματικός)

ΓΚΟΡΠΑΣ ΘΩΜΑΣ από το Μεσολόγγι.(Φ.22620 Α.Μ.4.711, Ν.Μ. 14.878)
Ο φρούραρχος του Μεσολογγίου Μήτρος Δελληγιώργης  βεβαιοί ότι ο Θ. Γκόρπας έλαβε μέρος στον αγώνα του ’21 παραυρεθείς στις μάχες του Βραχωρίου, του Ζαπάντι, απεστάλει δε από τον ίδιον τον Δεληγιώργη μετά του αποσπάσματος αυτού «εις Σπλάντζαν της Τζαμουριάς . Έλαβε μέρος και στις τρείς μάχες του κρυονερίου. Έδειξε υπακοήν, γενναιότητα και ανδρείαν , λαβών μέρος και εις όλους του κινδύνους των 7 αιματηρών εκείνων περιστάσεων μάλιστα και εις τα των τριών πολιορκιών του Μεσολογγίου δεινών» .
Όταν ξέσπασε η Επανάσταση  βρισκόταν στην Ιταλία . Πούλησε τότε το μεγάλο πειρατικό καράβι του και έσπευσε στο Μεσολόγγι με όλο του το πλήρωμα. Κατέθεσε τα χρήματα στην Επιτροπή . Πολέμησε με απαράμιλλο ηρωισμό  ως πυροβολητής σε διάφορα κανονοστάσια (Ανανία , Μεγ. Τάπια, Παναγία)
Από τον ίδιο τον Δεληγιώργη «εστάλη ως αρχιπυροβολιστής εις το Αιτωλικό επί Σκόνδρα, ότε ηρίστευσε  κατά ξηράν και θάλασσαν». Κατά την τελευταία πολιορκία του Μεσολογγίου , δεν εφείσθη ποτέ της ζωής του, υπέμεινε καρτερικότητα όλων των δεινών της πολιορκίας. Κατά την νύκτα της εξόδου αιχμαλωτίστηκαν η γυναίκα του και τα παιδιά του και όλη η οικογένεια του , ο ίδιος δε ακολουθήσας τον Δεληγιώργη πάντα έφθασε στο Ναύπλιο , όπου ετέθη υπό τον ίδιο οπλαρχηγό στην φρουρά του Μπουρτζίου μέχρι το 1829, οπότε ελευθέρωσεν με δικά του χρήματα την οικογένεια του και ύστερα επενήλθε στην Πατρίδα του.(Μεσολόγγι).
Η επιτροπή τον έταξε στην Δεύτερη Τάξη των Υπαξιωματικών.

ΓΚΟΡΠΑΣ ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΣ από το Μεσολόγγι. (Α.Μ. 22.615, Ν.Μ. 3.999).
Υπό τον Αθανάσιο Ραζικότσικα αγωνίστηκε γενναία κατά τον υπέρ ανεξαρτησίας Ιερό Αγώνα , παραυρεθείς ακόμα και εις τη μοναδική ανεπανάλπτη μάχη της Κλέισοβας στις 25 Μαρτίου 1826 υπό τον Κίτσο Τζαβέλα «και αφού υπέστη την τρομεράν και αιμάτινον  νύχτα της εξόδου και αφού εστερήθη τα πολυτιμότερα αγαθά , δεν έλαβε τίποτα» .




ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΔΡΟΣΙΝΗ 
ΔΡΟΣΙΝΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ από το Μεσολόγγι (Φ. 26.796, Α.Μ. 1.809).
Ηρωικός πολεμιστής και «από συστήματος στρατιωτικός» , δεν απομακρύνθηκε ποτέ από το Μεσολόγγι, κάθε φορά που αυτό κινδύνευε. Παρευρίσκετο όπου το επέβαλε η ανάγκη. Το 1825 έγινε Αντιστράτηγος. Σκοτώθηκε κατά την νύχτα της εξόδου, στις 12 Απριλίου 1826. Το όνομα του είναι στον τιμητικό κατάλογο των 143 ονομάτων, στον οποίο έχει τον αριθμό 53. Η επιτροπή τον κατέταξε στην Τέταρτη Τάξη των Άξιωματικών (Ταγματάρχη) , όμως κατά την υπ’ αριθμόν 486 συνεδρίαση της , τον μετέφερε στην Τρίτη Τάξη(Αντισυνταγματάρχη). ( Παππούς του ποιητή  Γεωργίου Δροσίνη) 

ΔΡΟΣΙΝΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ από το Μεσολόγγι.
Αδελφός του Γιώργου , σπάνιος και αυτός πολεμιστής , στην τελευταία πολιορκία διετέλεσε ‘’ Γενικός Επιστάτης των Στρατοπέδων της Δυτικής Ελλάδος» . Υπηρέτησε την πατρίδα με απαράμιλλή ανδρεία , για να πέσει τελικά κι αυτός την νύχτα της εξόδου νεκρός στον κάμπο του Μεσολογγίου. Είναι και αυτός καταχωρημένος στον τιμητικό κατάλογο των 143 ονομάτων με αριθμό 54. Η Επιτροπή Εκδουλεύσεων τον κατέταξε στην Πέμπτη Τάξη κι αργότερα τον μετέφερε στην Τρίτη Τάξη(Αντισυνταγματάρχη). 

ΔΡΟΣΙΝΗΣ ΚΩΣΤΑΣ από το Μεσολόγγι.
Ο τρίτος αδελφός , το ίδιο ηρωικός, όπως και τ’ αδέλφια του Γιώργος και Γιάννης και έδωσε κι αυτός την ζωή του για την ανάσταση του γένους πέφτοντας νεκρός στο πεδίο της μάχης. Καταχωρήθηκε στο τιμητικό κατάλογο των 143 ονομάτων υπ’ αριθμό 52. Η Επιτροπή τον έταξε στην Τέταρτη Τάξη των Αξιωματικών (Ταγματάρχη) κι αργότερα στην Τρίτη Τάξη(Αντισυνταγματάρχη).
Ο γιός του Γιώργου , ο Χρήστος Δροσίνης , που έκαμε τη σχετική αίτηση στην Επιτροπή, μνημονεύοντας τον πατέρα του και τους θείους του δε χρειάστηκε να αναφερθεί στην δράση τους και τη συμμετοχή τους στις μάχες, κι αυτό επειδή η δράση των προγόνων του, ήταν γνωστή στους πάντες.
Στα μητρώα των αγωνιστών του ’21 , είναι καταχωρημένοι τέσσερις   αδελφοί: ο Γιώργος, ο Γιάννης , ο Καραγιώργος και ο Καρακώστας. Φέρονται και οι τέσσερις ως φονευθέντες στον αγώνα. (2η εκδοχή: Διασώθηκε κατά την έξοδο της φρουράς  αλλά λίγους μήνες αργότερα πέθανε στην Σαλαμίνα).


ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΖΙΝΤΖΟΥ (ή ΤΣΙΝΤΖΟΥ)
ΤΖΙΝΤΖΟΣ ή ΡΑΦΤΑΚΟΣ ΘΩΜΑΣ από το Μεσολόγγι(Α.Μ.5.178 και 2.841)
Υπό της οδηγίες του Μήτσου Δεληγιώργη και ως υπαξιωματικός πεζικού και πυροβολικού υπηρέτησε το ’21, παραυρεθεί στις μάχες του Αγρινίου, του Ζαπάντι και στις τρεις πολιορκίες του Μεσολογγίου. Στην τελευταία υπεράσπιζε την Τάπια του Αποστόλη Κουσούρη,( ή Τάπια Νο 5 Λόρδου Σέφφιελδ από αρχές Απριλίου έως 10 Σεπτεμβρίου 1825)  όντας επικεφαλής του πυροβολικού αυτής, ύστερα από διαταγή του Μήτσου  Δεληγιώργη. Κατά την έξοδο της φρουράς τον Απρίλιο του ’26 , αφού τραυματίστηκε καίρια στο αριστερό χέρι, έπεσε αιχμάλωτος στα χέρια των Αράβων και σιδηροδέσμιος μεταφέρθηκε στην Αίγυπτο, τον έρριξαν σε βαρειά δεσμά και τον χρησιμοποιούσαν σε δημόσια έργα. Από την αιχμαλωσία λυτρώθηκε το 1829 και γύρισε στο Μεσολόγγι.  

ΤΖΙΝΤΖΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ από το Μεσολόγγι.
Αδελφός του Θωμά . Πολέμησε κι αυτός το ’21 και στην έξοδο έπεσε μαχόμενος στον κάμπο του Μεσολογγίου.

ΤΖΙΝΤΖΟΣ ΠΕΤΡΟΣ από το Μεσολόγγι.
Αδελφός του Γιάννη. Είχε την ίδια τύχη. Έπεσε μαχόμενος στον κάμπο του Μεσολογγίου κατά την νύχτα της εξόδου. Την ίδια φρικαλέα νύχτα οι δυο αδελφές των ανωτέρω πιάστηκαν αιχμάλωτες μαζί με τα παιδιά τους κι ως το 1865, 40 χρόνια δεν έδωσα σημεία ζωής, γενόμενοι άφαντοι.

ΤΖΙΝΤΖΟΣ ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΣ από το Μεσολόγγι.
Τιμήθηκε με το σιδηρό αριστείο από 3/5/1939

(Τα ανωτέρω στοιχεία προέρχονται από Α. ΔΥΤΙΚΟΡΟΥΜΕΛΙΩΤΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ 1821 ΓΕΩΡ. ΜΙΛΤ. ΤΣΑΤΣΑΝΗΣ  , Β. ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ (1821-1829) ΟΙ ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΠΡΟΜΑΧΟΙ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΘ. ΚΟΛΟΜΒΑΣ)

 

Καζάνης Εμμανουήλ


  
Γεννήθηκε το έτος 1793 στο χωριό Μαρμακέτο του οροπεδίου Λασιθίου, όπου και έζησε τα παιδικά του χρόνια, κάτω από την τούρκικη τυραννία. Σε ηλικία 18 ετών τιμώρησε τον Τούρκο Αληδάκο, έναν αιμοβόρο γεννίτσαρο από το χωριό Χουμεριάκο Μεραμβέλλου. Αναγκάστηκε να καταφύγει στα Λασιθιώτικα βουνά και να γίνει χαϊνης (επαναστάτης).
Σιγά - σιγά έτρεξαν κοντά του κι άλλοι διωγμένοι χριστιανοί και μέσα σε σύντομο χρόνο, δημιούργησε ένα μικρό, αλλά ισχυρό πολεμικό σώμα. Με βάση το βουνό Αλόϊδα του Λασιθίου, όπου είχε το λιμέρι του, καταδίωκε τους Τούρκους, τιμωρώντας την αδικία και την καταπίεση του κατακτητή. Έλαβε μέρος σαν αρχηγός, σ’όλες τις μάχες που έγιναν στους νομούς Λασιθίου και Ηρακλείου και έγινε ο φόβος και ο τρόμος των Τούρκων.
Το 1825 αφού καταπνίγηκε μια ακόμη επανάσταση των Κρητικών, αναγκάστηκε μαζί με πολλούς συντρόφους του να καταφύγει στη Στερεά Ελλάδα όπου και συνέχισε την πολεμική του δράση. Κλείστηκε στο Μεσολόγγι και κατά την ηρωϊκή έξοδο, τραυματίστηκε βαριά και ύστερα από παρα πολλές ταλαιπωρίες, κατέφυγε με τους συντρόφους του στη νήσο της Νάξου. Εκεί δούλευαν για να ζήσουν στα κτήματα ενός τσιφλικά ονόματι Λάσκαρη.
Τέλος, το 1846 ο οπλαρχηγός, ο γενναίος και ατρόμητος χαϊνης, πέθανε από τις κακουχίες και τα τραύματά του και τάφηκε στη Νάξο και στα κτήματα όπου δούλευε. Ο τάφος του δεν βρέθηκε ποτέ, παρά τις αναζητήσεις από τους απογόνους του.
Σήμερα, προς τιμήν του και για να μας θυμίζει τα κατορθώματά του, στέκει επιβλητικό το άγαλμά του στο κέντρο του χωριού του, δίπλα στο σχολείο και μας διδάσκει ότι οποιαδήποτε θυσία μας είναι μικρή, μπροστά στο μεγαλείο της πατρίδας μας.......
Συγγραφή: Γεώργιος Εμμ. Καζάνης   -  Πηγή: http://www.kritikoi.gr/main_




Καγιαμπής Χατζή Νικόλαος 
 


Καγιαμπής Χατζή Νικόλαος ή Χατζηκουκούλας ή Σπανονικολής ή και Σαϊτονικολής   (του Κώστα Γ. Φυσαράκη)

  
Εκ των πλέον διακεκριμένων αγωνιστών της Επανάστασης του 1821 και αρχηγού της Πεδιάδος ήταν ο Χατζη Νικόλαος Καγιαμπής. Γεννήθηκε το 1798. Ανατράφηκε σε αυστηρό θρησκευτικό και πατριωτικό περιβάλλον παρακολουθώντας συγχρόνως την απρεπή και βάρβαρη τουρκική συμπεριφορά απέναντι στο χριστιανικό στοιχείο. Έτσι ο πόθος της εκδίκησης και η λαχτάρα της απελευθέρωσης εμφυτεύονται από νωρίς μέσα του και σε συνδυασμό με τα πλούσια φυσικά και ψυχικά του χαρίσματα καταφέρνει σχεδόν πάντοτε το ακατόρθωτο. Να πετυχαίνει κάθε του στόχο. Υψηλού αναστήματος, εύρωστος με αέρα πολεμικό σε εκφραστικό αρρενωπό και συνάμα τολμηρό πρόσωπο. Πολυμήχανος, όπως ο Οδυσσέας, εκπέμπει οξυδέρκεια πνεύματος, που τολμά σε κάθε πολεμικό σχέδιο βγαίνοντας παραδόξως πάντα νικητής. Συμμετέχει ηρωϊκά σε όλες τις μάχες της Επανάστασης του 1821 γύρω από το Αβδού, την Πεδιάδα και τις Ανατολικές Επαρχίες της Κρήτης. Δεν αρκείται όμως σ’ αυτά. Αλωνίζει απ’ άκρου εις άκρον όλη την Κρήτη και μπαρκάρει εθελοντικά στην άλλη Ελλάδα. Κατατάσσεται και πολεμά ως σημαιοφόρος στα σώματα των Καλλέργη και Χατζηχρήστου. Παίρνει μέρος στη δεύτερη πολιορκία του Μεσολογγίου το 1825. Μεταξύ των πρώτων μαχητών και μέσα από μεγάλες δοκιμασίες πείνας και δυστυχίας μαζί με άλλους αγωνιστές επιχειρούν νύκτα την ηρωϊκή και ιστορική έξοδο. Τραυματισμένος ελαφρά και εν μέσω αμέτρητων πτωμάτων καταφέρνει ως εκ θαύματος να σωθεί. Παρά την δοκιμαστική αποκοπή του αυτιού του από τους Τούρκους μένει ακίνητος και ατάραχος διαφεύγοντας νύκτα μετά την απομάκρυνση του εχθρού. Συναντά λίγο αργότερα τον Καραϊσκάκη με τον οποίο πολεμά και ως σημαιοφόρος στην ένδοξη μάχη του Φαλήρου, όπου όμως και αιχμαλωτίζεται. Κατορθώνει αμέσως να δραπετεύσει. Το 1827 αγωνίζεται με ζήλο και αυτοθυσία στην ένδοξη ναυμαχία του Ναυαρίνου όπου και πάλι αιχμαλωτίζεται. Απελευθερώνεται όμως αργότερα από τον Ιμπραήμ. Επιστρέφει κατόπιν στην Κρήτη και παίρνει μέρος στα Γραμβουσανά. Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας το Υπουργείο των Στρατιωτικών κάλεσε να τιμήσει τους αγωνιστές μεταξύ των οποίων και τον ήρωα Χ΄΄. Ν. Καγιαμπή. Του απενεμήθη δίπλωμα και χάλκινο μετάλλιο ανδρείας από τον ίδιο τον βασιλέα Όθωνα. Από την μια πλευρά εγχαράσσεται σταυρός περιβαλλόμενος με στεφάνι δάφνης και «Όθων Βασιλεύς των Ελλήνων» ενώ από την άλλη το επίγραμμα : «Τοις ηρωϊκοίς προμάχοις της πατρίδος». Ο υπουργός του ανακοίνωσε τότε τιμητική κτηματική δωρεά του δημοσίου 200 στρεμμάτων στο Φάληρο, που όμως δεν απεδέχθη. Ζήτησε στη θέση της δωρεάς και του δόθηκε ένα μικρό κανονάκι, που εμφάνιζε έκτοτε και κανονιοβολούσε σε κάθε εθνική εορτή. Έκτοτε συμμετέχει αναγνωρισμένος πλέον πρωταγωνιστικά ως Αρχηγός Πεδιάδος σε όλες τις Κρητικές επαναστάσεις από το 1841 έως και το 1866-69, που παρόλη την ηλικία του συμβάλλει με την εμπειρία και την σοφία του στα δίκαια του αγώνα. Φέρει τον τίτλο του Αρχηγού Πεδιάδος τιμητικά μέχρι τέλους της ζωής του. Πέθανε το 1889.

 Πηγή: http://www.patris.gr
















‘’ Οι δε Μεσολογγίται εις όλον το διάστημα της πολιορκίας έδωκαν άπειρα δείγματα της καρτερίας και γενναιοψυχίας των , διότι ήταν εκ των πρώτων, όπου να ριψοκινδυνεύουν , οι πρώτοι εις τας μάχας και όπου ηρίστευον ελάμβαναν μόνοι σχεδόν και πάντοντε μέρος εις τας εξόδους , αφήνοντες κατά ταύτας τους πλειότερους νεκρούς και επέστρεφαν με τους περισσότερους τραυματίας. Εφύλαττον δε πάντοτε τας πλέον επικινδύνους θέσεις και ως πυροβολισταί εις τα κανονοστάσια και με τα τουφέκια εστέκοντο εις τας επάλξεις ’’ ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΣΠΥΡΟΜΗΛΙΟΣ

'' Ζαρκαδοπαφίλια έλεγε τους Βαλτινούς γιατί φορούσανε πολλά και πλούσια αργυροχρυσωμένα στολίδια (χα’ι’μαλία , τσαπράζια , γατζούδια και τοκάδες) στα στήθια , στα ποδάρια , στο σελάχι κι’ απάνου στ’ άρματα μοιάζοντας με τα ζαρκάδια που τα ημέρωναν οι παλιοί Αρματωλοί και τα σέρνανε μαρτίνια στολισμένα με πολλά παφίλια '' - ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΑ’Ι’ΣΚΑΚΗΣ

«Μεγάθυμοι» και «Μενεχάρμαι» - ΌΜΗΡΟΣ