Ο ΜΑΚΡΗΣ ΕΓΝΩΡΙΖΕ ΟΤΙ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΟΝ ΠΡΟΣ ΣΚΟΠΟΝ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

΄΄..Ο Μακρής, όστιν εγνώριζεν από 12 ετών παιδίον, ότι τέλος του ανθρώπου είναι η ελευθερία και όχι ποτέ τα χρήματα.  Ο Μακρής εγνώριζεν ότι τα χρήματα είναι μέσον προς σκοπόν την ελευθερία ότι δε εγνώριζε τούτο ουδείς δύναται να μη το ομολογήση άμα στοχασθή ότι ενώ ο Αλή πασάς του υπόσχετο τόσα χρήματα, τόσα πολύτιμα πράγματα, τόσας τιμάς, επροτίμησε να ζη εις τα δάση τρώγων καρπούς, γυμνότοπους μετά πεπαλαιωμένων ράκων και να ζη ελεύθερος. ΄΄ 

Έτι δε ο Μακρής επλήρωσε 50 χιλιάδες γρόσια ενώπιον όλων των αρχόντων της Πελοποννήσου και του κ. Α. Μαυροκορδάτου δια να πληρώσουν τα πλοία εις τον αποκλεισμόν του Μεσολογγίου υπό του Ομέρ Βρυώνη, έτι δε επλήρωσε και εις την επισκευή του φρουρίου Μεσολογγίου 45 χιλιάδες γρόσια δια το επώνυμον του Ντάπια, επλήρωσε επίσης 30 χιλιάδες γρόσια εις τον αποκλεισμόν δι΄ αγοράν τροφών.  

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΑΙΩΝ – 5 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1841

 

ΡΑΣΤ - ΑΡΓΟ ΤΣΑΜΙΚΟ(ΚΛΕΦΤΙΚΟ)

 

ΡΑΣΤ - ΑΡΓΟ ΤΣΑΜΙΚΟ(ΚΛΕΦΤΙΚΟ)

'' Στην Βελβενίτσα, δέκα παλληκάρια του  Ζαγκάνα μετά από την πολιορκία της Ναυπάκτου χόρεψαν ένα πολεμικό χορό, τον πυρρίχιο. Τραγούδησε πρώτα ένας από τους χορευτές κάτι σαν ύμνο και ύστερα ξεκίνησε ο χορός. Στην αρχή αργός και μετρημένος, ύστερα με ζωηρές και βίαιες κινήσεις, ώσπου κατέληξε σε θορυβώδες παραλήρημα. ''

Edward Blaquire -  Άγγλος πράκτορας

ΙΠΠΕΥΕ ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΑΣΠΡΟ ΑΡΑΒΙΚΟ ΑΤΙ

 

Ο Κολοκοτρώνης πλησίαζε την πόλη (Τριπολιτσά) και άφησα τη θέση που είχα ως τότε, για να παρατηρήσω από κοντά τον διαβόητο αυτόν άνδρα που είχε τότε πολύ κύρος στους Έλληνες. Ίππευε ένα ωραίο άσπρο αραβικό άτι. Η φορεσιά του ήταν κόκκινο αφής, πλούσια κεντημένη με χρυσάφι και ραμμένη με τον αλβανικό τρόπο. Στους ώμους του ήταν δύο ολόχρυσες λεοντοκεφαλές και στο αριστερό του χέρι κρατούσε ένα μπαστούνι με χρυσό πόμολο (στραταρχική ράβδο) στηριγμένη στο δεξί πόδι. Το κάλυμμα της κεφαλής του ήταν ένα πλακουτσωτό κόκκινο σκουφί τριγυρισμένο με χοντρό μεταξωτό μαντήλι.  Τα πόδια του από τους αστραγάλους ως επάνω από τις κνήμες περιβάλλονταν με περικνημίδες (τουσλούκια) χρώματος ανοιχτού μπλε και κόκκινου. Τα παπούτσια επίσης κόκκινα. Το άλογο του ήταν επιστρωμένο με κόκκινη μαροκινή σέλα, κεντημένη με χρυσό στο πίσω και ανυψωμένο μέρος της διακρινόταν επτά χρυσά άστρα και το μισοφέγγαρο. Το κοντινό του περιβάλλον το αποτελούσαν οι δύο γιοι του και ο γιος της φημισμένης Μπομπουλίνας, ένα αγόρι 12 περίπου χρόνων, οι οποίοι τον ακολουθούσαν ντυμένοι επίσης με βαρύτιμα ρούχα, ιππεύοντας μεγαλόπρεπα άλογα.

Περιγραφή του Θ. Κολοκοτρώνη από τον Πρώσσο αξιωματικό C. M. scherbian.

ΟΙ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΕΣ & ΟΙ ΣΟΥΛΙΩΤΕΣ ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑΙΟΤΕΡΗ & ΠΙΟ ΡΩΜΑΛΕΑ ΡΑΤΣΑ ΑΠ' ΟΣΕΣ ΕΧΩ ΔΕΙ.

«Νόμιζα πάντοτε ότι οι Ιταλοί ζωγράφοι, όταν παριστάνουν τα γεγονότα της ρωμαϊκής ιστορίας, υπερβάλλουν στο χρώμα και το σχήμα των Ρωμαίων στρατιωτών. Τα αγριωπά εκείνα πρόσωπα, τα αθλητικά εκείνα μέλη, τα μαυρισμένα εκείνα σώματα, μου φαίνονταν αφύσικα. Αλλά, αφότου είδα τους Ρουμελιώτες και τους Σουλιώτες, πιστεύω ότι στις εικόνες αυτές δεν υπάρχει τίποτε το μη φυσικό.

Οι Ρουμελιώτες και οι Σουλιώτες είναι η ωραιότερη και πιο ρωμαλέα ράτσα απ' όσες έχω δει. Τα σώματά τους, πάντοτε εκτεθειμένα στον ήλιο, έχουν πράγματι το χρώμα του μπρούτζου. Το στήθος τους είναι πλατύ σαν θώρακας. Η φύση, δε, τους έχει προικίσει με πλούσια μαλλιά, τα οποία είναι λυτά και πυκνά. Θα ήταν ωραιότερη η κόμμωσή τους, αν δεν συνήθιζαν να ξυρίζουν τα μαλλιά στους κροτάφους. Οι Έλληνες εκτιμούσαν πάντοτε τα πυκνά μαλλιά. Οι περισσότεροι απ' αυτούς γεννιούνται και πεθαίνουν στρατιώτες».

Ιταλός φιλέλληνας Ιωσήφ Πέκκιο το 1825

ΣΤΕΙΛΕ ΜΕ ΝΑ ΒΑΡΕΣΩ ΤΟΥΡΚΟΥΣ, ΟΠΟΥ ΘΕΛΕΙΣ ΕΙΜΑΙ ΕΤΟΙΜΟΣ ΝΑ Σ΄ΑΚΟΥΣΩ, Τ’ ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΑΣ ΟΜΩΣ ΝΑ ΒΑΡΕΣΩ ΔΕ Σ΄ΑΚΟΥΩ

Μια συντροφιά από χωριάτες, στην Τριπολιτσά Μάρτης του 1823 μας διηγηθήκανε              ‘’με θαμασμό’’ αυτή την ιστορία:

Έιχε αρχίσει ο εμφύλιος πόλεμος, ένα μπουλούκι κυβερνητικό τραβούσε κατά την Τριπολιτσά.  Ο Κολοκοτρώνης διάταξε τον Νικηταρά να πάη να τους χτυπήση.

-       -   Στείλε με να βαρέσω Τούρκους,  όπου θέλεις είμαι έτοιμος να σ΄ακουσω τ΄αδέρφια μας όμως να βαρέσω δε σ΄ακούω!

Δεν περάσανε πολλές ώρες κι ο Νικητάς κίνησε να πάη να βαρέση τ΄αδέρφια του….

Τα λόγια όμως του Νικήτα ο κόσμος τ’ αναφέρνει μ΄ενθουσιασμό, μ’ όλο που δε συμφωνάνε με τα έργα κ’ ίσως είναι ο προορισμός του να ζήσουνε με τα λόγια αυτά περισσότερο από τα έργα….

George Waddington, A  visit to Greece in 1823 and 1824, London 1825  p. 145