Η απόφαση

‘’...Bλέποντες τόν εαυτόν μας, τό στράτευμα καί τούς πολίτας, εν γένει μικρούς καί μεγάλους παρ ελπίδα εστερημένους από όλα τά κατεπείγοντα αναγκαία τής ζωής πρό 40 ημέρας καί ότι επληρώσαμεν τά χρέη μας ως πιστοί στρατιώται τής πατρίδος εις στενήν πολιορκίαν ταύτην καί ότι, εάν μίαν ημέραν υπομείνωμεν περισσότερον, θέλομεν αποθάνει όρθιοι εις τούς δρόμους όλοι.. Θεωρούντες εκ τού άλλου ότι μάς εξέλιπεν κάθε ελπίς βοηθείας καί προμηθείας τόσον από τήν θάλασσαν καθώς καί από τήν ξηράν, ώστε νά δυνηθώμεν νά βαστάξωμεν, ενώ ευρισκόμεθα νικηταί τού εχθρού, αποφασίσαμεν ομοφώνως: H έξοδος μας νά γίνη βράδυ εις τάς δύο ώρας τής νυκτός 10 Aπριλίου, ημέρα Σάββατον καί ξημερώνοντας τών Bαϊων, κατά τό εξής σχέδιον, ή ελθη ή δέν έλθη βοήθεια...

Eν Mισολογγίω 10 Aπριλίου 1826.‘’

Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013

ΠΩΣ ΥΦΑΙΝΟΥΝ & ΝΤΥΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΙΤΩΛΟΙ - ’’ Η ΦΟΥΣΤΑΝΕΛΛΑ ’’





Το χαρακτηριστικό από τα φορέματα του τόπου είναι η φουστανέλλα. Απ’ αυτή παίρνει το όνομα «φουστανελλοφόρος» κείνος, που φοράει τα ντόπια αιτωλικά  φορέματα.
Τη φουστανέλλα τη ράβουν οι ίδιες οι γυναίκες (παλαιότερα την έρραβαν κι ραφτάδες για καλύτερα) – με πανί αμερικάνικο λευκασμένο ή με χασέ( χασιδένια φουστανέλλα. Για να γίνη μεγάλη φουστανέλλα, χρειάζεται ένα ακέραιο κομμάτι πανί. Κόβονται πρώτα τα λαγγιόλια, τριγωνικά κάπως κομμάτια παντού.
Συράβοντας εξ λαγγιόλια φκειάνουν μάννα ή λόξα. Κολλούν έπειτα τις μαννάδες κι η φουστανέλλα έτοιμη. Η πιο ξακουσμένη κι ονομαστή στα χρονικά των φουστανελλοφόρων φουστανέλλα μι σαράντα μαννάδες: « φοράει φουστανέλλα μι σαράντα μαννάδις αυτός» . Ο κάτω γύρος της φουστανέλλας πιστρώνεται και το πίστρωμα αυτό το περνούν με γαζί (το γαζώνουν). Στη μέση σουφρώνονται οι μαννάδες. Οι δίπλες συρράβονται κι έτσι εδώ γίνεται η σούφρα ή σούρα. Απ’ τη μια ως την άλλη άκρη της σούρας συμπιάνεται ένα βαμπακερός σωλήνας φκειασμένος από χοντρό πλεχτό κορδόνι από λωρίδες πανιού φκειασμένο. Έτσι γίνεται στέρια βάση όλης της φουστανέλλας. Εδώ κρατιέται το βάρος της. Είναι η φρέζα.

ΤΟ ΜΑΚΡΟΣ ΤΗΣ ΔΕΝ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΓΟΝΑ.   ΣΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΦΟΥΣΤΑΝΕΛΛΑ, ΑΝ Η ΚΑΤΩ ΑΚΡΑ ΤΗΣ ΕΓΓΙΖΕΙ ΤΗΝ ΚΛΕΙΔΩΣΗ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΚΡΥΒΕΙ ΤΗΝ ΑΝΤΖΑ.

Εννοείται , πως αυτή η φουστανέλλα, είναι η πιο τέλεια, που μπορεί να φανταστεί κανένας. Φκειάνουν όμως και φουστανέλλες κατώτερες με λιγώτερες μαννάδες οι φτωχότεροι.
Τα παλιά χρόνια οι φουστανέλλες ράβοντας από χειρίσιο χοντρόπανο και μάλιστα με κορμί απάνω, όχι με φρέζα. Αφού τις ράβανε δηλαδή τις κολλούσαν έτσι φκειασμένες σε πάνινο γελέκι χωρίς μανίκια που σκέπαζε όλο το κορμί και κουμπώνοταν μπροστά με θηλυκωτήρες. Τέτοιες κορμοφουστανέλλες φκειάνουν και σήμερα ακόμα –(κει που συνηθιέται η φουστανέλλα) για τα παιδιά που δεν είναι άξια να κρατήσουν άλλου είδους φουστανέλλα στη μέση τους.
Εδώ και λίγα χρόνια, οι τσοπανηδες φορούσαν και τις λέρες φουστανέλλες, δηλαδή αλειμμένες με ξύγκί(συνήθεια που πήραν απ’ τους κλέφτες).
ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΗΣΕ ΤΩΡΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΥΣΤΑΝΕΛΛΑ ΑΠΟ ΣΚΟΥΡΟ ΔΡΙΛΛΙ ΔΗΛΑΔΗ Ο ΝΤΟΥΛΑΜΑΣ ή  ΠΟΥΚΑΜΙΣΑ.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΟΥΚΟΠΟΥΛΟΣ ‘’ ΠΩΣ ΥΦΑΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΝΤΥΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΙΤΩΛΟΙ’’ ΣΕΛ. 61

‘’ Οι δε Μεσολογγίται εις όλον το διάστημα της πολιορκίας έδωκαν άπειρα δείγματα της καρτερίας και γενναιοψυχίας των , διότι ήταν εκ των πρώτων, όπου να ριψοκινδυνεύουν , οι πρώτοι εις τας μάχας και όπου ηρίστευον ελάμβαναν μόνοι σχεδόν και πάντοντε μέρος εις τας εξόδους , αφήνοντες κατά ταύτας τους πλειότερους νεκρούς και επέστρεφαν με τους περισσότερους τραυματίας. Εφύλαττον δε πάντοτε τας πλέον επικινδύνους θέσεις και ως πυροβολισταί εις τα κανονοστάσια και με τα τουφέκια εστέκοντο εις τας επάλξεις ’’ ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΣΠΥΡΟΜΗΛΙΟΣ

'' Ζαρκαδοπαφίλια έλεγε τους Βαλτινούς γιατί φορούσανε πολλά και πλούσια αργυροχρυσωμένα στολίδια (χα’ι’μαλία , τσαπράζια , γατζούδια και τοκάδες) στα στήθια , στα ποδάρια , στο σελάχι κι’ απάνου στ’ άρματα μοιάζοντας με τα ζαρκάδια που τα ημέρωναν οι παλιοί Αρματωλοί και τα σέρνανε μαρτίνια στολισμένα με πολλά παφίλια '' - ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΑ’Ι’ΣΚΑΚΗΣ

«Μεγάθυμοι» και «Μενεχάρμαι» - ΌΜΗΡΟΣ