Ο Χουσείν έκαμε κατά που τον
ορμήνεψε. Έφτασε γρήγορα στην Κλείσοβα. Βαρούσε, σκότωνε, παρακινούσε τους
Αράπηδες.
-
-Ντροπή, μας ξέκαμουν τουτ’ οι
αχαμνοί! Φώναζε.
Τον ακούει ένα παιδί από την
Κλέισοβα.
- - Αχαμνοί ξεαχαμνοί ,εδώ μέσα
θα σας θάψομε! Φώναζε. Όλους θα σας ρίξομε στη θάλασσα!
- -Τι ‘πες ωρέ ! Φωνάζει κάποιος απ’ το πλάι του
Χουσείν.
-
-Τώρα θα δεις ! Λέει το παιδί
με την ψιλή φωνή του.
Ο αράπης έπιασε τα γένια του.
Λέει ο άλλος στα Ελληνικά.
-
-Τι λές, ωρέ ! Εσένα έβαλαν οι
δικοί σου να φυλάς την ντάπια; Σαν τι ‘ναι που θα κάμεις; Πού θα πάς; Από πού θα
βγείς;
Κάγχασε κι ο Χουσείν.
- -Τώρα θα δεις, ξανάπε το παιδί
με την ψιλή φωνή του. Εμείς εδώ και τα παιδιά φυλάνε ντάπια και σκοτώνουν από σας!
Και του φυτεύει μια στο
κούτελο.
-
-Ντροπή! Πρόφτασε να φωνάξει
ο Μπέης και πέφτει κάτω.
Πάει ψόφησε εκειδά ο Χουσείν.
Γλιτώσαμε απ’ ένα σκύλο. Οι άλλοι λάκησαν. Κι όπως η νύχτα ήταν αφέγγαρη δεν
έβλεπαν κι έριχναν αναμεταξύ τους.
Βαρούσε τούρκος τούρκο ,
τούρκος αράπη, βγήκαν κι οι Μεσολογγίτες από μέσα και χτυπούσαν στο σωρό. Έγινε
μακελειό! Κουβαλήσανε στην πόλη ως τρείς χιλιάδες ντουφέκια και μπαλάσκες οι
δικοί μας. Και τότε γιόρτασαν την τελευταία γιορτή.
Μόλις πήρε να περπατάει η
νύχτα βγήκαν τα γυναικόπαιδα στους δρόμους, κι οι λαβωμένοι με τα δεκανίκια κι
οι γερόντοι σύρθηκαν ως τα παραθύρια.
Άναψαν φωτιές παντού κι
έπαιζαν τα νταούλια κι οι ζουρνάδες. Κι απάνω στους τάφους άναψε το γλέντι… Κι ας
έριχνε ασταμάτητα ο εχθρός . Και κράτησε το τραγούδι κι ο χορός ως την αυγή.
Ελένη Χωρεάνθη – Μεσολόγγι η πολιτεία του νερού. Σελ 194 & 195
